Η σπονδυλική μας στήλη…
Η εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη στην Προεδρία ήταν προϊόν της αποστροφής των πολιτών προς τους υποψηφίους που στηρίχθηκαν από τα παραδοσιακά κόμματα, τα οποία βρίσκονται σε παρακμή. Και ο πολίτης ήθελε να κρατηθεί από κάπου. Αναζητούσε μια ελπίδα, που σήμερα, όμως, γίνεται όλο και πιο ζοφερή.
Τα κόμματα χάνουν συνεχώς την αξιοπιστία τους. Εντός, δε, της Βουλής ασχολούνται με διάφορα ζητήματα, πλην όσων έχουν άμεση σχέση με το Κυπριακό από τη μια και το Μεταναστευτικό από την άλλη. Προφανώς, διότι και στις δυο περιπτώσεις φέρουν βαρύτατες ευθύνες για τα αδιέξοδα και τις απειλές που ζούμε. Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις το «εξωγενές γλωσσάρι» τούς επιβάλλει να χρησιμοποιούν ακόμη και τον όρο της κατοχής. Και ήταν αυτό ενδεικτικό στις ομιλίες της Προέδρου της Βουλής και του ΔΗΣΥ, Αννίτας Δημητρίου, καθώς και του Προέδρου της Δημοκρατίας, στο πρόσφατο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, στην Αθήνα. Ειδικώς, ο Νίκος Χριστοδουλίδης αναφέρθηκε γενικά και αόριστα σε όσους δημιουργούν προβλήματα στην περιοχή μας και αρνήθηκε πεισματικά να μιλήσει για την κατοχική Τουρκία. Γιατί; Ποιος θα είχε παράπονο; Ο Ερντογάν ή ο Μητσοτάκης ή και οι δυο;
Η Άγκυρα επιμένει στα δύο κράτη και δεν υποχωρεί ούτε ιώτα στα Ελλαδοτουρκικά, από τα οποία ο Έλληνας Πρωθυπουργός άφησε το Κυπριακό εκτός. Και την ίδια στιγμή, αμφότεροι, Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης, υπογραμμίζουν την ύπαρξη κοινής πολιτικής. Ποια είναι αυτή; Η ραφοποίηση του Κυπριακού από την Ελλάδα; Και η Αννίτα Δημητρίου ακούει και χειροκροτεί. Ερώτημα: Αυτή είναι η περί Κληριδισμού αντίληψη, την οποία η ίδια επικαλείται, καθώς και ο Ν. Χριστοδουλίδης; Μα ο μακαριστός Πρόεδρος ήταν ή δεν ήταν υπέρμαχος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου; Δεν έλεγε με κάθε ευκαιρία «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω»; Πώς συνάδουν αυτά τα δύο Κληριδικά δόγματα με όσα οι δυο ανώτατοι πολιτειακοί άρχοντες ευαγγελίζονται ως δικές τους και δη Κληριδικές πολιτικές;
Εάν αναλύσει κάποιος ψυχρά την κατάσταση και δη μέσω των δηλώσεων και των ελλειμματικών πολιτικών των ηγεσιών Αθηνών - Λευκωσίας, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είτε υπάρχει σύγχυση είτε εμπαιγμός. Ό,τι και αν συμβαίνει, δεν είναι για το καλό μας. Διότι, ούτε η δική μας σπονδυλική στήλη ούτε της Κύπρου και της Ελλάδας, του Έθνους γενικότερα, αντέχουν άλλες αποτυχίες. Απευχόμαστε, δε, τις τραγωδίες…
