Οι μουεζίνηδες της υποταγής
Την επομένη της τουρκικής εισβολής, ο Μπουλέντ Ετζεβίτ, τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας, χαρακτηρισθείς ως “Πρωθυπουργός της εισβολής”, διεκήρυξε ότι “διά την Τουρκία το Κυπριακό είναι λυμένο, επί του εδάφους και του χάρτη”.
Διερωτώμαι, εάν οι πολιτικοί και κομματικοί ηγέτες και ηγετίσκοι συνειδητοποιούσαν αυτήν τη δήλωση όταν υπέγραφαν τις ούτω καλούμενες “συμφωνίες υψηλού επιπέδου” (γνωστές ως “συμφωνίες κορυφής”) που απενοχοποιούσαν την Τουρκία και μετέτρεπαν το Κυπριακό από θέμα εισβολής και κατοχής σε “διακοινοτική διένεξη” και στη συνέχεια υπέβαλαν και “χάρτη για το εδαφικό”, με τον οποίον ουσιαστικά αποδέχονταν την εδραίωση της διχοτόμησης.
Ειρήσθω εν παρόδω, ότι ο ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν γνώριζε πού είναι το Μαρί και ο άλλος διερωτάται αν το Ακάκι είναι κατεχόμενο!
Έκτοτε ούτε συνομιλίες μήτε διαπραγματεύσεις διεξήγοντο. Παρά μόνον “κουβέντες του καφενείου”, όπως επιτυχώς τις χαρακτήρισε ο αείμνηστος Άγγλος δημοσιογράφος Robert Fisk στην εφημερίδα “Independent”.
Έκτοτε οι Τούρκοι ανενόχλητοι εδραίωναν τα τετελεσμένα της εισβολής και δημιουργούσαν συνεχώς νέα τετελεσμένα. Αδυνατώντας να τους αντιμετωπίσουμε, περιοριζόμεθα να διαμαρτυρόμαστε προς κάθε κατεύθυνση (ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλού) εισπράττοντας ψηφίσματα ή, όπως λέχθηκε, “επιταγές χωρίς αντίκρισμα”.
Σήμερα ο νεοσουλτάνος Recep Tayyip Erdogan επανέρχεται δριμύτερος και πλέον επιθετικός σε διαθέσεις, ζητώντας αναγνώριση της ούτω καλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» (ΤΔΒΚ), του ψευδοκράτους δηλαδή, και ταυτόχρονα στο εσωτερικό με την ανέγερση χιλιάδων νέων οικιστικών μονάδων στον Γερόλακκο και την περιοχή Αγ. Μέμνονα και Κ. Δερύνειας, στο πλαίσιο της πολιτικής του εποικισμού και αλλοίωσης του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου.
Θα ακολουθήσουν φυσικά νέες ροές εποίκων. Ποιος, λοιπόν, θα τους εμποδίσει;
Στο μεταξύ, ο Ερσίν Τατάρ απερίφραστα και κατ’ επανάληψιν δηλώνει ότι μόνον εάν προκαταβολικά αναγνωρισθεί η “κυριαρχική ισότητα”, “διεθνής αναγνώριση δύο ισότιμων κρατών” και άλλα πολλά, θα επανέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δι’ αυτόν τον λόγο και “κάμνει καμώματα” για να δεχθεί τον διορισμό επιστημόνων ή άλλου τινός από τον Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ.
Προς τι λοιπόν οι διακηρύξεις μας ότι είμαστε έτοιμοι για νέες “συνομιλίες, διαπραγματεύσεις”, διά να συζητήσουμε με ποιο σχοινί θα μας κρεμάσουν; Μπορεί φυσικά να είναι και λιμιστήρας (λεπτό δηλαδή σχοινί).
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να αποχωρήσει από την Κύπρο, αφού σκοπός της και αμετάθετος στόχος της είναι η μετατροπή της σε τουρκικό βιλαϊέτ (vilayet), διοικητική περιοχή (επαρχίας) της Τουρκίας, και των Ελλήνων της σε ραγιάδες, δούλους δηλαδή μιας νεοσύστατης οθωμανικής αυτοκρατορίας “γαλάζιας πατρίδας” όπως την ονειρεύονται.
Κάποιοι τουρκοπροσκυνημένοι στις ελεύθερες περιοχές, τους οποίους αποκαλούν “μουεζίνηδες”* της υποταγής των τουρκικών θέσεων, επιδεικνύουν πλήρη περιφρόνηση στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (24/4/2004), με το οποίο το 76% του Κυπριακού Ελληνισμού απέρριψε το βρετανοτουρκικής εμπνεύσεως “Σχέδιο Ανάν”, εξακολουθούν να ομνύουν (ορκίζονται) πίστη σε αυτό και ταυτόχρονα ομιλούν για “απελευθέρωση” και “επανένωση”, αν είναι ποτέ δυνατόν. Ντροπή τους.
* Μουεζίνηδες (muezzin) είναι θρησκευτικοί λειτουργοί, οι οποίοι από τον μιναρέ καλούν τους πιστούς μουσουλμάνους σε προσευχή.
